Ek het ‘n vriendekring, my ouderdom, vir wie ek betreklik gereeld sien. Ons gooi frizbee, drink whisky, eet pizza, woon mekaar se troues by, en gaan kamp soms saam vir Nuwejaar. ‘n Vriendin kom gereeld by my wasgoed was.
Maar merendeels bestaan my lewe tans uit gereelde interaksie met mense aansienlik ouer of jonger as ek. Ek timmer aan ‘n blok gips in ‘n beeldhouklas, leer skryf in ‘n memoires-kursus; in albei gevalle is ek die jongeling. Amper weekliks wandel ek langs die strand met ‘n vriendin wat amper-amper 60 is; sit op ‘n stoep en gesels oor die ruisende see.
Dan het ek ook jongeres wat by my aanklop – en ook dit geniet ek terdeë. As inwonende hoof vergader ek met studenteleiers; as voormalige onderwyser kom loer eerstejaars (graad 8’s van ouds) soms by my in. Die teologie- en teoretiese fisika-studente gesels oor ateïsme en god terwyl my vriendin haar wasgoed was. As ek huis toe gaan, speel ek sokker met my ouer broer se kleuter-kinders. Elke dan en wan help ek ‘n tiener met ‘n gedig.
>>
Ek dink dit is gesond. Dit is natuurlik dat verskillende generasies in oop gesprekke met mekaar gesels; mekaar se gedagtes bedink. En ek dink ons het heelwat van mekaar te leer. Dit is vir my ongelooflik verrykend om my broer se kinders te sien groei van slap baba’s tot jong sokkerspelers. Dit is sinvol om te sit en sien hoe dit skemer word op ‘n balkon met wyn en kaas. Ek adem van die studente se idealisme in as hulle passievol oor hulle menswees gesels.
>>
Dit laat my wonder oor koshuise: hoe gesond is dit om ‘n klomp jaargenote saam te kluister, in ‘n ruimte só gerieflik dat hulle nouliks uitkom? Mis ons nie iets van die dinamika van die lewe nie? Laat ons hulle nie te veel oor aan hulle eie genade nie?
Universiteitskoshuise is een ding: daar het jy darem kursusse wat oor jare heen span: M- en PhD-studente wat ten tye oor die kampus heen wandel. Maar hoe gemaak in kolleges – waar senioriteit van een jaar na die volgende in ‘n tweejaar-kwalifikasie op nuwelinge afgedwing word; waar jou skopus van fokus só vernou dat jy eintlik ‘n oombliksmens word in ‘n heeltyd-speeltyd kamma-wêreld, onbewus van die werklikhede wat om jou aangaan?
Daar is iets ongesonds aan nét jongmense om mekaar. As jy geen perspektief om jou toelaat anders as dié wat jou siening versterk nie. Of altans, dit vermoed ek.
Die lewe is, altemit, ‘n gesprek.
mnr.muller 