In ‘n droeë stemtoon, na ‘n langerige gewag in die ry, sê Ronnie (dalk effe oorlams): “Jy teken seker nou al die hele aand almal se boeke…”
Breytenbach kyk op na die jongeling-skoolseun wat met ‘n stapel boeke onder sy linkerarm voor die teken-tafeltjie staan.
“…maar laat ek nou iets vir jou teken,” sê Ronnie, en haal sy gedig op ‘n enkelblad uit sy lêer, en sit dit op die tafeltjie neer. Dan draai hy dit om, sit sy boeke neer, buk vooroor en onderteken sy gedig.
Breytenbach knik dankbaar sy kop en sê dit maak sy dag, baie dankie. Hy kyk vlugtig na die papier, maak ‘n grappie oor hoe hy seker is dat dit veel beter is as die oorspronklike gedig waarop dit gebaseer is, en vra dat Ronnie ook sy kontakdetails agterop moet skryf.
Trots agter Ronnie staan sy pa. Hy gesels later ook.
(En op ‘n plastiekstoel weg van hulle sit ek en asem ‘n alles in en uit en in.)
mnr.muller 