Hou julle van die verbruikersamelewing waarin ons leef? Wat het geword van die barbershop op die hoek? Die ou Duitse omie vir wie almal ken, en wat jou uitvra oor jou uitgebreide familie terwyl hy stadig jou hare kort-kort-korter knip?
My mees onlangse haarsnit-besoek het soos volg verloop:
Toevallig loop ek verby ‘n kitskapwinkel; ek’s eintlik van plan om ‘n wegneem-ete by die shop langsaan te kry, maar ek vryf my kuif, besef dis te lank, kyk op my horlosie, reken daar’s genoeg tyd, en stap in.
“Hallo,” groet ek.
“Hallo,” groet sy.
“Hoeganit?” vra ek.
“Goed,” sê sy.
Daar is drie spieëls oop.
“Is julle besig?” vra ek.
“Ons het tyd,” antwoord sy.
“Nou?” vra ek.
“Ja,” sê sy.
Sy lei my na ‘n stoel by die wasbak.
“Hallo,” sê die wasbak-vrou.
“Hallo,” sê ek.
Ek gaan sit.
“Handdoek,” sê sy. En sit dit om my nek.
“Dankie,” sê ek. En leun my kop agtentoe.
Sy masseer my hare met louwarm water. Dan met laventel-sjampoe. En dan weer met water. Sy droog my hare driftig af met die handdoek.
“Regso,” sê sy.
“Dankie,” sê ek.
Ek staan op en volg haar tot ‘n tweede stoel.
Ek trek ‘n gesig vir die spieël.
Dit trek ‘n gesig terug.
“Sit,” sê vrou nr.3.
“Ek maak so,” sê ek.
Sy kyk in die spieël na my. Ek kyk in die spieël na haar. Sy glip ‘n groot voorskoot om my nek. En skuif die handdoek reg.
Sy kyk in die spieël hoe ek na haar kyk. En ek kyk in die spieël hoe sy vir my kyk.
“Hallo,” sê ek.
“So?” vra sy.
“Korter ‘seblief,” sê ek.
“O,” sê sy.
Ons kyk in die spieël.
“Hoe?” vra sy.
“Netjies,” antwoord ek.
“Kort?” vra sy.
“Ek weet nie,” sê ek.
Sy krap my hare rond. Knip plek-plek. Ek hou haar dop. Wanneer sy in die spieël kyk, kyk ek vinnig weg.
“Jou hare is maar dun,” sê sy.
“Ja,” sê ek. “Kan dit nie effens vorentoeër kom nie?” lag ek.
Ek wys na my haarlyn. Sy frons effens.
“Ons kan highlites insit,” sê sy.
“Ek weet nie,” sê ek.
“Dit sal dit dikker laat lyk,” sê sy.
“Hm,” sê ek.
Sy knip versigtig om my ore. En wys dan na my slape.
“Jy is blond hier voor,” sê sy.
“Ja,” sê ek.
“Dit sal dit dikker laat lyk,” sê sy.
“Ek weet nie,” sê ek.
Sy werk vlytig met skêr en vingers.
“Moet ek uitvind hoeveel dit kos?” vra sy.
“Ek weet darem nie,” sê ek.
Sy loop toonbank toe. My oë volg haar in die spieël sover ek kan. Dan kyk ek maar weer vir myself. Ek verbeel my ‘n klomp helder highlites.
“Vyf-en-twintig rand,” sê sy.
“Vir als?” vra ek.
“Vir ‘n foilstrip,” sê sy.
“Hm,” sê ek.
“Drie strips sal dit doen,” sê sy.
“O,” sê ek.
“Sal jou hare dikker laat lyk,” sê sy.
“Ek weet darem nie,” sê ek.
Sy knip-knip voort en tilt dan my kop vorentoe om my nekhare te skeer. Dan stof sy die haartjies af en hou ‘n spieëltjie agter my kop.
“Reg?” vra sy.
“Dink so,” sê ek.
“Hoe dra jy dit?” vra sy.
“Ek weet nie,” antwoord ek.
Sy vroetel-kam my hare eenkant toe met haar hande, dan ander kant toe. Toe sy tevrede is (of tevrede is dat ek tevrede is), hou sy op.
“Dankie,” sê ek.
Ons stap toonbank toe en ek gee vir ‘n vierde vrou R100.
“Hallo,” sê ek.
“Hallo,” sê sy.
Sy maak die kasregister oop en gee vir my kleingeld.
“Dankie,” sê ek.
“Totsiens,” sê sy.
Ek vryf my hare so effens deurmekaar, knik my kop vir vrou nr.1, waai vir die vrou agter die wasbakke, bedank vrou nr.3 en groet vrou nr.4.
“Totsiens,” sê ek.
Soos ek uitstap, let ek op dat daar nou ‘n hele tou mense is. En, om geen verklaarbare rede nie, haak ek vas voor die wegneem-ete-plek en besef skielik ek is nie meer lus vir ‘n wacky wednesday special nie.